"A ja czekam" Davide Cali, Serge Bloch

Odkąd tylko zobaczyłam urywki z wnętrza tej pozycji, zapragnęłam ją mieć. Po to, by móc nakreślić, tłumaczyć dzieciom, czym jest prawdziwe życie i że ono lubi się czasem dziwnie układać. Dokładając wspaniale przedstawioną odmienność ludzkich bytów i ich różne koleje losu, osiągamy literaturę doskonałą. I gdy tylko dostrzegłam informację o jej wznowieniu, w radosnym uniesieniu i w podskokach z przyklaśnięciem w dłonie kliknęłam "Kup!". Odkąd jest z nami ani razu nie pożałowałam swojego ruchu, a jej przeglądanie zawsze wprawia mnie w nieco "melancholijny" nastrój. Jeśli dołożyć do tego zachwianą gospodarkę hormonalną zaraz po urodzeniu kolejnego dziecka to osiągamy Niagarę łez wylanych i Mount Everest chusteczek higienicznych. Tak, tak, to już nie melancholia, ale prawdziwy dramat...

Istotnie ważny temat sensu życia, podjęty niby pobieżnie, ale nie zaniedbujący najważniejszych jego etapów; oszczędna kreska, forma i treść; zakończenie z przytupem oraz potok łez wylanych po kolejnych oglądach i czytaniach... Całość wskazuje, że jest to pozycja nie tyle godna polecenia, lecz całkowicie niezbędna w domach, w których pojęcie otaczającej rzeczywistości jest ukazywane jedynie prawdziwie i bez pardonu, a nie w krzywym zwierciadle i wyłącznie z przyklejonym do twarzy sztucznym uśmiechem.

Serge Bloch jak zawsze udowadnia, że ilustracyjny przepych w dziecięcej lekturze jest całkowicie zbędny. Trzy kolory (dla uparciuchów nawet dwa, bo ponoć biały to nie kolor, a jego brak ;) ), absolutne minimum, a tworzą pozycję, o której ciężko zapomnieć. Wyryty trwały obraz nie pozostawia złudzeń. Przez całe życie zastanawiamy się jak zabić czas, który dłuży się momentami, a to on nas zabija.

 Prostota przekazu i jedynie słuszna prawda wywołują nieprzyjemny dreszcz. Ta prawda bywa niewspółmiernie bolesna... Rani umysł, przeszywa ciało i nie chce być inna.

Jedynie biel koperty, czerń zarysu postaci przewijających się na kartach opowiadanej historii i krwista czerwień symbolizująca upływający czas, oczekiwanie, linię życia nakazuje zatrzymać się, zastanowić zanim pójdzie się dalej. Ta linia - nasza linia, wiąże się z innymi, łączy z jedną, dwiema, kilkunastoma innymi trwale, przeplata  przez całe życie, rozdziela się na drobniejsze, dając życie innym, plącze i prostuje. Ale jest, świadczy o nas, naszym istnieniu, a gdy jej braknie, gdy się urywa...

Jak w życiu, radość miesza się ze smutkiem, łzy rozgoryczenia ze łzami szczęścia, marzenia ze stagnacją, a na każdym kroku zmuszeni jesteśmy czekać na rzeczy prowizoryczne i wielkie. Jako dziecko i jako dorośli. Na święta, pierwszą gwiazdkę i prezenty; na ukochaną osobę; na bliskich; miłość i na spokój. Na wszystko razem i cokolwiek z osobna.

"A ja czekam" to prawdziwe życie opowiedziane za pomocą sznurka. Skoro uważasz, że czerpiesz z niego garściami, wykorzystujesz każdą jego chwilę, nanosekundy zapełnione na maksa to pomyśl... Każdy z nas na coś czeka, niezwykle aktywnie bądź intrygująco biernie... Czekamy. Całe życie. I czy jesteśmy w tym chaotyczni i niecierpliwi, czy skupiamy się i w spokoju ducha odprawiamy znane nam mantry, wszyscy boimy się końca tej historii... A on pozostaje niemiłosiernie niezmienny.

"A ja czekam" 

Tekst: Davide Cali

Ilustracje: Serge Bloch

wydanie drugie

Wydawnictwo Hokus-Pokus

Warszawa 2013.

Jeśli opcja komentarza nadal jest dla Was niedostępna,
wystarczy odświeżyć stronę raz, czy dwa :)